Το έργο το έχουμε ξαναδεί
Οι εκλογές της 4ης Οκτωβρίου έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Είναι άχρωμες, άοσμες και βουβές. Για πρώτη φορά στα μεταπολιτευτικά χρονικά έχουμε γίνει εντελώς Ευρωπαίοι αν εξαιρέσει κανείς τις σημαίες και τις κόρνες στις συγκεντρώσεις, που δεν αφήνουν τους ομιλητές να ακουστούν, αλλά είπαμε Ευρωπαίοι – Ευρωπαίοι με μεσογειακό όμως ταμπεραμέντο.
Οι εκλογές αυτές έχουν και ένα άλλο χαρακτηριστικό. Κόπηκαν και ράφτηκαν όπως τα κατά παραγγελία κοστούμια από ξένους μόδιστρους. Κι αυτό πια φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού. Κάνει νιάου – νιάου στα κεραμίδια και το κακό είναι ότι ούτε ο ένας ούτε ο άλλος διεκδικητής δεν μπορούν να τον αποκαλύψουν. Είναι σαν τον ράφτη του Παναμά.
Πάμε λοιπόν με κοστούμια και σκηνικά εντελώς στημένα, να δώσουμε μια μάχη ως λαός που θα μας οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην ανασφάλεια της κρίσης, η οποία προφανώς δεν θέλει μαγικές συνταγές αλλά σταθερότητα και σχεδιασμό.
Όλοι αναρωτιούνται ποιοι είναι οι σκηνοθέτες του έργου αυτού που θα δούμε μετά τις 4 Οκτωβρίου; Αυτό εμείς τουλάχιστον είμαστε πολύ μικροί για να το ξέρουμε, αλλά έχουμε την δυνατότητα να μυρίζουμε ότι το φαί που μας σερβίρουν έχει αρπάξει κομμάτι.
Δύο οι πρωταγωνιστές στο έργο αυτό. Όσο κι αν θέλουν οι μικροί να μπούνε στο κάδρο, το παιχνίδι έχει δύο μεγάλα ονόματα στην μαρκίζα. Τα ονόματα αυτά είναι βαριά και έχουν από πίσω τους ιστορία αλλά και μεγάλες ευθύνες. Ο ρόλος τους είναι μεγάλος και θέλει μεγάλη προσοχή όταν ξεδιπλώνεται στο σανίδι. Κανείς τους δεν θέλει να κάνει λάθος.
Ο κόσμος περιμένει και ελπίζει σε κάτι καλύτερο, μόνο που τα μέσα μαζικής επικοινωνίας αντί να του δείξουν την αλήθεια για το τι συμβαίνει στις άλλες χώρες ασχολούνται με παπαριές υψίστης ανοησίας. Αντί να δώσουν μέσα από την κριτική τους άποψη και ιδέες τεκμηριωμένες (όχι αερολογίες) ασχολούνται με τα μπούτια και τα στήθια όψιμων τιβι περσόνων και με μικροπολιτική την οποία ψαρεύουν σε ανυπόστατες ηλεκτρονικές σελίδες, αγνώστων ρεπόρτερ.
Εκεί φτάσαμε, εφημερίδες περίπτερα και ραδιοτηλεοράσεις ελαφρού και φθηνού θεάματος για να μπορούν να ανταπεξέλθουν στην συγκυρία της εποχής. Που είναι οι πένες που όταν μελάνιαζαν την σελίδα έτρεμαν οι ταγοί της εξουσίας; Που είναι τα ρεπορτάζ που όταν έβγαιναν στο γυαλί σόκαραν τους τηλεθεατές;
Φτάσαμε στην εποχή των φτιαχτών πρωτοσέλιδων, της μίζερων τηλεπαρουσιαστών και της off shore ενημέρωσης η οποία έχει υποτάξει όλα τα ηλεκτρονικά μέσα στην Ελλάδα.
Η εποχή έφτασε, οι ηγέτες ξεθωριάζουν, οι πολιτικοί αγωνίζονται να αποδείξουν ότι έχουν χρήσιμο ρόλο στην κοινωνία, το χρήμα είναι αυτό που καθορίζει τις πολιτικές εξελίξεις και κυρίως αυτοί που είναι πίσω από την κουρτίνα και κινούν τα νήματα.
Εμείς καθόμαστε και παρακολουθούμε την πλοκή ανίκανοι να αλλάξουμε την ροή των γεγονότων. Μας καθοδηγούν και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε. Ή μήπως μπορούμε; Μήπως αυτή η ψήφος στις 4 Οκτωβρίου μπορεί να είναι ουσιαστική και όχι μια χαμένη ψήφος;
Μήπως να σταθούμε ψύχραιμα μπρος στην κάλπη και να αποφασίσουμε με την λογική και όχι με την θολούρα των ψεύτικων εικόνων που μας δημιουργούν άλλοι; Κι αυτή η ιστορία με τα κοστούμια και τις ντουλάπες μας έπεισε; Το έργο το έχουμε ξαναδεί και έχουμε νοιώσει στο πετσί μας πως κινούνται αυτοί που τα κοστούμια τα έχουν έτοιμα (κι ας ξοδεύτηκαν). Δεν θα θέλαμε να μπούμε στη διαδικασία να διαπιστώνουμε την λάθος επιλογή, ως τραγική πραγματικότητα. Αν χρειαστεί όμως θα το κάνουμε κι αυτό, επιστρέφοντας την λάσπη ως συσκευασία δώρου!
Γιώργος Καρανίκας
Οι εκλογές της 4ης Οκτωβρίου έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Είναι άχρωμες, άοσμες και βουβές. Για πρώτη φορά στα μεταπολιτευτικά χρονικά έχουμε γίνει εντελώς Ευρωπαίοι αν εξαιρέσει κανείς τις σημαίες και τις κόρνες στις συγκεντρώσεις, που δεν αφήνουν τους ομιλητές να ακουστούν, αλλά είπαμε Ευρωπαίοι – Ευρωπαίοι με μεσογειακό όμως ταμπεραμέντο.
Οι εκλογές αυτές έχουν και ένα άλλο χαρακτηριστικό. Κόπηκαν και ράφτηκαν όπως τα κατά παραγγελία κοστούμια από ξένους μόδιστρους. Κι αυτό πια φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού. Κάνει νιάου – νιάου στα κεραμίδια και το κακό είναι ότι ούτε ο ένας ούτε ο άλλος διεκδικητής δεν μπορούν να τον αποκαλύψουν. Είναι σαν τον ράφτη του Παναμά.
Πάμε λοιπόν με κοστούμια και σκηνικά εντελώς στημένα, να δώσουμε μια μάχη ως λαός που θα μας οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην ανασφάλεια της κρίσης, η οποία προφανώς δεν θέλει μαγικές συνταγές αλλά σταθερότητα και σχεδιασμό.
Όλοι αναρωτιούνται ποιοι είναι οι σκηνοθέτες του έργου αυτού που θα δούμε μετά τις 4 Οκτωβρίου; Αυτό εμείς τουλάχιστον είμαστε πολύ μικροί για να το ξέρουμε, αλλά έχουμε την δυνατότητα να μυρίζουμε ότι το φαί που μας σερβίρουν έχει αρπάξει κομμάτι.
Δύο οι πρωταγωνιστές στο έργο αυτό. Όσο κι αν θέλουν οι μικροί να μπούνε στο κάδρο, το παιχνίδι έχει δύο μεγάλα ονόματα στην μαρκίζα. Τα ονόματα αυτά είναι βαριά και έχουν από πίσω τους ιστορία αλλά και μεγάλες ευθύνες. Ο ρόλος τους είναι μεγάλος και θέλει μεγάλη προσοχή όταν ξεδιπλώνεται στο σανίδι. Κανείς τους δεν θέλει να κάνει λάθος.
Ο κόσμος περιμένει και ελπίζει σε κάτι καλύτερο, μόνο που τα μέσα μαζικής επικοινωνίας αντί να του δείξουν την αλήθεια για το τι συμβαίνει στις άλλες χώρες ασχολούνται με παπαριές υψίστης ανοησίας. Αντί να δώσουν μέσα από την κριτική τους άποψη και ιδέες τεκμηριωμένες (όχι αερολογίες) ασχολούνται με τα μπούτια και τα στήθια όψιμων τιβι περσόνων και με μικροπολιτική την οποία ψαρεύουν σε ανυπόστατες ηλεκτρονικές σελίδες, αγνώστων ρεπόρτερ.
Εκεί φτάσαμε, εφημερίδες περίπτερα και ραδιοτηλεοράσεις ελαφρού και φθηνού θεάματος για να μπορούν να ανταπεξέλθουν στην συγκυρία της εποχής. Που είναι οι πένες που όταν μελάνιαζαν την σελίδα έτρεμαν οι ταγοί της εξουσίας; Που είναι τα ρεπορτάζ που όταν έβγαιναν στο γυαλί σόκαραν τους τηλεθεατές;
Φτάσαμε στην εποχή των φτιαχτών πρωτοσέλιδων, της μίζερων τηλεπαρουσιαστών και της off shore ενημέρωσης η οποία έχει υποτάξει όλα τα ηλεκτρονικά μέσα στην Ελλάδα.
Η εποχή έφτασε, οι ηγέτες ξεθωριάζουν, οι πολιτικοί αγωνίζονται να αποδείξουν ότι έχουν χρήσιμο ρόλο στην κοινωνία, το χρήμα είναι αυτό που καθορίζει τις πολιτικές εξελίξεις και κυρίως αυτοί που είναι πίσω από την κουρτίνα και κινούν τα νήματα.
Εμείς καθόμαστε και παρακολουθούμε την πλοκή ανίκανοι να αλλάξουμε την ροή των γεγονότων. Μας καθοδηγούν και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε. Ή μήπως μπορούμε; Μήπως αυτή η ψήφος στις 4 Οκτωβρίου μπορεί να είναι ουσιαστική και όχι μια χαμένη ψήφος;
Μήπως να σταθούμε ψύχραιμα μπρος στην κάλπη και να αποφασίσουμε με την λογική και όχι με την θολούρα των ψεύτικων εικόνων που μας δημιουργούν άλλοι; Κι αυτή η ιστορία με τα κοστούμια και τις ντουλάπες μας έπεισε; Το έργο το έχουμε ξαναδεί και έχουμε νοιώσει στο πετσί μας πως κινούνται αυτοί που τα κοστούμια τα έχουν έτοιμα (κι ας ξοδεύτηκαν). Δεν θα θέλαμε να μπούμε στη διαδικασία να διαπιστώνουμε την λάθος επιλογή, ως τραγική πραγματικότητα. Αν χρειαστεί όμως θα το κάνουμε κι αυτό, επιστρέφοντας την λάσπη ως συσκευασία δώρου!
Γιώργος Καρανίκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου